Becoming a track rider
Door: Laura
Blijf op de hoogte en volg Laura
17 Augustus 2016 | Australië, Bouvard
Op woensdagmiddag 17 augustus kwam ik aan in Bouvard. Dit is een klein dorpje onder Mandurah en ongeveer 1.5 uur rijden van Perth. De stal bleek heel anders te zijn dan ik had verwacht voornamelijk omdat alles buiten was. De paarden hadden geen stallen zoals ik dat gewend was in Nederland maar yards en paddocks. Op het moment dat ik aankwam was er grote chaos omdat een vaste medewerker van de een op andere dag had bedacht weg te gaan zonder het werk over te dragen. Ik was daar samen met een schots meisje en wij hebben de eerste weken met zijn tweeën het werk gedaan wat normaal door drie of vier man zou moeten worden gedaan. Het was kei hard werken, ik heb in mijn leven nog nooit zo hard gewerkt als hier. De dagen begonnen tussen 01:00 en 03:00 uur in de ochtend en duurde tot ongeveer lunchtijd, afhankelijk van hoe druk het was. Dan had je in de middag ook nog een shift van 15:00 tot 18:30 en deze deed je dan alleen zodat niet iedereen elke middag hoefde te werken. Omdat die persoon zo plotseling weg was gegaan was het een enorme puinhoop in de organisatie. Ik zag al snel dingen die we anders, beter en sneller konden doen en heb ook hard mijn best gedaan weer structuur te krijgen in het bedrijf. Dit vond ik wel een mooie uitdaging en de taak bleek mij op het lijf geschreven. Na een korte tijd waren de dagen korter en hadden we veel meer efficiëntie in het werk. Ook voor nieuw medewerkers hadden we duidelijke routines op papier die stap voor stap konden worden gevolgd zodat het werk makkelijker overdraagbaar zou zijn. Het bleek echter dat er weinig mensen waren die dit werk echt aankonden. In de tijd dat ik er was heb ik 16 mensen zien komen en gaan om verschillende redenen maar de hoofdreden was het niet aankunnen van het harde werken. Hoogstwaarschijnlijk dachten de meeste dat het wel leuk zou zijn even met paarden te werken maar hadden zich een hele andere voorstelling gemaakt bij het daadwerkelijke werk. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat in het begin ook had maar ik vond dat ik mezelf niet moest laten kennen en gewoon moest doorzetten.
De stal was niet een manage zoals ik dat ken vanuit Nederland maar een die in de race industrie werkt. Ze hebben 18 racepaarden die elke dag gereden moeten worden en twee keer per week naar de racebaan worden gebracht om daar getraind te worden. De eerste dag werd ik gelijk op wat paarden gezet om deze te rijden in de bossen en de eigenaresse was blij verast met mij rijtechnieken. Ik heb daarna elke dag, behalve zondag, 3 tot 8 paarden per dag gereden. Dat was in het begin wel even wennen maar ik vond het erg leuk om te doen. Omdat ze vond dat ik een goede ruiter was kreeg ik ook de kans om een trackrijder te worden. Een trackrijder rijdt de paarden op de racebaan en krijgt van de trainer van de paarden te horen op welke snelheid ze gereden moeten worden. Het duurde ongeveer 7 weken voordat ik de licentie kreeg en daarna heb ik mijn eerste rit op de racebaan gedaan. Dat ging enorm hard en het was lastig om balans te vinden. Je rijdt met erg korte beugels dus in principe sta je de hele tijd op het paard. Practice makes perfect :) dus na een aantal keer had ik de techniek aardig door en ook veel meer controle over het paard. Het was een fantastische ervaring om dit te mogen doen, zo snel te gaan op een paard! Toen ik Australië aankwam heb ik meteen gezegd dat ik naar een paardenrace zou willen maar ik had niet gedacht dat ik in dat jaar ook zelf de paarden zou trainen op de racebaan. Mooi hoe het leven dan kan lopen als je de kansen pakt die zich opdoen!
We zijn de paarden ook na enige tijd gaan trainen in de oceaan. Het rijden in de oceaan helpt de paarden conditie op te bouwen omdat het zwaar is door het water te draven en daarnaast ontlast het de benen van het paard. Je had zelf een wetsuit aan + wetsuitschoenen en de paarden hadden alleen een hoofdstel om en een band om de nek. De bedoeling was de paarden een kant op te laten draven en de andere kant op te laten lopen zoals een intervaltraining. De eerste keer was super zwaar, je wist niet waar je je benen moest houden omdat die naar achter werden geduwd door het water en de enige houvast die je had was de band om de nek van het paard. Het zag er waarschijnlijk heel lachwekkend uit vanaf het strand :). Na een paar keer kreeg ik dit ook aardig onder controle en werd de training voor de paarden dus ook beter. In de maanden dat ik bij de stal heb gewerkt, heb ik een aantal keer goed spierpijn gehad van het klemmen in de oceaan maar ook van het staan bij het track rijden. Gelukkig deed je het zo vaak dat je spieren er snel aangewend waren ;).
Naast het racen met de paarden heb ik ook een aantal paarden ingebroken. Dit betekend dat je een paard zadelmak maakt. De paarden hebben nog weinig of geen contact gehad met mensen en nog nooit een zadel op hun rug gehad. De eigenaresse had aan mij gevraagd of ik dat zou willen leren waarop ik natuurlijk ja heb gezegd. Er is een bepaalde methode hoe ze de paarden zadelmak maken en daarvoor kwam een Horseman naar de stal om ons daarmee te helpen. Hij heeft mij in een korte tijd heel veel geleerd over het gedrag van de paarden en hoe daar mee om te gaan. Binnen no time zat ik dan ook op een paard wat nog nooit een persoon op zijn rug had gehad! Het is voornamelijk een kwestie van vertrouwen ben ik achter gekomen, hoe meer jij het paard vertrouwt hoe beter het paard voor je zal gaan werken. Als je onzeker bent geef je het paard het gevoel dat je niet weet wat je doet en zal deze ook sneller in paniek raken. Volgens de Horseman had ik een natuurlijk overwicht en hij vond het bijzonder hoe snel ik het werk oppikte. Om die reden heeft hij me ook uitgenodigd bij hem thuis om zijn methode nog beter te kunnen laten zien. Ik heb zelf bij hem thuis mijn eerste paard, Finale, ingebroken en dat ging super goed. Het paard werkte ook erg mee dus dat was natuurlijk ook een groot voordeel! De Horseman was erg onder de indruk van mijn kunnen en heeft me dan ook verteld dat hij me wil helpen met een andere baan vinden in deze industrie als ik dat zou willen. Ik heb aangegeven dat ik eerst december en januari afwacht en daarna kijk of ik verder wil gaan met de paarden. Wederom was die een mega mooie ervaring en heb ik niet alleen veel over paarden geleerd maar ook over mezelf!
Vanaf het moment dat ik aankwam bij de stal had ik gezegd dat ik tot 10 december zou kunnen blijven. Ik heb af en toe echt zware momenten gehad en op het punt gestaan eerder te vertrekken. Toch voelde ik me schuldig om bij deze mensen weg te gaan en de tijd die ik had beloofd niet vol te maken. Ik heb mijn belofte gehouden!! en heb op 10 december mijn spullen gepakt en richting Perth gereden. Ik werd hartelijk bedankt voor al mijn hulp bij het herstructuren van de organisatie en er zou altijd een plek voor mij zijn als ik besloot terug te komen. Tussendoor is mijn zusje nog 2 weken naar Australië gekomen om samen met mij een roadtrip te doen maar daar vertel ik meer over in het volgende verhaal.
-
20 December 2016 - 14:29
Dorien:
Laura wat ben jij een tough cookie -
20 December 2016 - 14:53
Mariska:
Jaaaa een baan in Melbourne als paarden verluisteraar!!!!! -
20 December 2016 - 21:41
Magda :
Hoi Laura, mooi zoals je beknopt verteld wat je allemaal hebt meegemaakt met de paarden. Het is zo beeldend dat ik het bijna kan zien, vooral dat draven van de paarden in de oceaan. Heel aardig dat je niet alle narigheid verteld die je ook hebt meegemaakt. Je bent echt een multi talent. Ik ben benieuwd naar jouw volgende beschrijving..... al heb ik gelukkig ook inside information. :) -
27 December 2016 - 21:13
Ingeborg:
Ha Laura, weer wat bijgeleerd! dankjewel voor jouw verhalen! -
18 Januari 2017 - 21:10
Wietske:
Lieve Laura, natuurlijk had ik al veel over de paarden gehoord de afgelopen weken dat we bij jouw waren, maar wat kun je het ook mooi beeldend opschrijven.
Knuffel van mij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley